In de Wolken
Marjan Schoenmakers

Meld je aan voor een 1 op 1 ontmoeting met Marjan Schoenmakers waarbij verwachtingen, verlangens of verveling de route bepalen van een avontuurlijke tocht 'In de Wolken'.
"Met de blik op de wolken en de grond onder onze voeten lopen we door straten en zien het scheerschuim van de lucht, kijken naar hun spiegeling in hofvijvers, winkelruiten en achteruitkijkspiegeltjes of halen eigenhandig hun beelden naar beneden met een make-up spiegeltje. We bemerken hun tijdelijke verdwijning als we onze ogen sluiten of ergens naar binnen gaan en verheugen ons er op ze weer te zien. We liggen in het parkgras of mijmeren op stadse bankjes over onze zwevende metgezellen die voortdurend van gedaante veranderen en delen onze gedachten en gevoelens over ons hedendaags avontuur. Er is geen voorgeschreven tijdsduur of route; we laten ons drijven op elkaars wolken. Je krijgt een wolkenpakket te leen dat bestaat uit een isoleermatje, een neksteun en wolkenkaarten. Verder zijn we aangewezen op onze alertheid, het aanwezig zijn in het avontuur en natuurlijk op de wolken."

Data:
Zondag 17 juni
Zondag 24 juni
Zaterdag 7 juli
Vrijdag 20 juli
Vrijdag 27 juli
Zaterdag 4 augustus

Lokatie:
Lange Voorhout en omstreken

In de wolken
Door Philip Peters

Ik lag met Marjan Schoenmakers naar de lucht te kijken.

Terzijde (maar toch ook ter zake): ik ben al heel lang bezig met het schrijven van een boek en een van de vele problemen is dat het uit allerlei segmenten bestaat die allemaal ergens moeten beginnen en hoewel er heel veel op papier staat lukt het maar niet om een goede beginzin te vinden; en nu begin ik hier te schrijven en in één keer is daar de perfecte eerste zin, waarom kan dat niet altijd zo? Of zou ik het boek misschien over Marjan Schoenmakers moeten schrijven of een karakter dat toevallig zo heet, ik bedoel: wat probeer ik mezelf te zeggen? Wat moet duidelijk worden?

Dat vroeg ik me ook af op die zondag in juli toen ik met Marjan Schoenmakers naar de lucht keek op het gras bij Hotel Des Indes. We lagen op heel dunne matrasjes die ze daarvoor speciaal had meegenomen. Marjan en ik gingen naar de wolken kijken; dat was haar uitnodiging en de invulling van die uitnodiging was haar werk, een werk dat je dus samen maakte. Ik mocht kiezen waar we naar de wolken zouden kijken en omdat we vertrokken op het Lange Voorhout zag ik, altijd liever lui dan moe, geen reden om verder weg te gaan dan het dichtstbijzijnde stukje gras.
Het bleek een perfecte plek want ons uitzicht op de lucht werd nog net omzoomd door de toppen van de bomen die coulissen waren voor het drama daarboven. Veel drama was er trouwens niet, het was een mooie dag en er waren wel wolken maar het waren er niet veel en die zich lieten zien waren vederlicht en zo weer weg.





Ik weet niets van wolken behalve uit een van de mooiste boeken die ik ken, The Cloud of Unknowing , maar dat gaat eigenlijk helemaal niet over wolken. Toch heeft het iets te maken met wat er die middag gebeurde en wie het gelezen heeft zal dat begrijpen.
Er gebeurden twee dingen: we keken naar de wolken en we praatten met elkaar. Over de wolken zeiden we niet veel bijzonders: dat je in sommige herkenbare vormen kon ontdekken zoals bij een Rorschachtest terwijl andere geheel abstract bleven (zo slopen trouwens toch nog traditionele termen uit de beeldende kunst in ons gesprek), dat ze in een prettig tempo langs zeilden, dat soort dingen. Eigenlijk vond ik dat we beter stil hadden kunnen kijken en de wolken zwijgend voorbij laten gaan zoals bij een meditatie gedachten kunnen opkomen en weer verdwijnen zonder veel betekenis - je wilt ze dan juist kwijt.
De tweede gebeurtenis was het gesprek, een gesprek van twee mensen die elkaar op vreemde grond ontmoetten en elkaar nog niet goed kenden. Ik kende Marjan Schoenmakers al jaren, maar alleen maar heel af en toe en altijd in gezelschap. Ik had wel een beeld van haar, dat me beviel: ik vond haar aardig, intuïtief, overgevoelig, maar ook intens, vastbesloten, consciëntieus, gepassioneerd.
Dat beeld is die middag door woorden versterkt. Over het gesprek, dat soms persoonlijk was, vertel ik niets. Ieder gesprek in haar serie ontmoetingen onder de wolken zal weer anders zijn geweest omdat mensen nu eenmaal van elkaar verschillen.
De combinatie van praten en wolken kijken was een beetje hybridisch: een van beide had volstaan om de ervaring waardevol te maken, nu was het iets van allebei. Dat had ik natuurlijk zelf kunnen veranderen maar dat heb ik niet gedaan - we hebben het er wel even over gehad.
Ik weet niet meer of we daar één of twee uur hebben gelegen, maar wat ik wel weet is dat op zeker moment alle wolken verdwenen waren en we rechtstreeks in de oneindige blauwe leegte keken: toch nog alle gedachten weggewerkt, verder kan een mens niet komen en toen zijn we ook gestopt.

Ik was tevreden ondanks de tweeslachtigheid, die zich uiteindelijk dus toch nog oploste in het niets. Alleen had ik eigenlijk haar hand willen vasthouden om de ervaring meer gezamenlijk te maken maar dat bedacht ik pas toen het al voorbij was. Ik denk te weten dat Marjan dat uurtje net zo ervaren heeft als ik -   behalve dat van die hand, dat weet ik niet.

Misschien moeten we nog eens naar de wolken kijken, de wolken nog eens weg kijken.