Food Rave
Maurice Bogaert en Mathijs Lieshout

Een levende 'Vanitas', een door ondergrondse kook-avantgarde georganiseerd eetbaar tableau vivant op een geheime locatie. Zomaar een gastvrij onthaal of Faust in de keuken? Een unheimisch toekomstbeeld of vrolijke post-barok?
In een niet zo verre toekomst: Het calvinisme waarop Nederland zich voor laat staan, viert hoogtijdagen. Na drugs en sigaretten zijn ook alcohol, koffie en suiker taboe. Eten dient alleen over voedzaamheid te gaan. Soja brokken met proteïne-jus.
De VolksGezondheidsDienst controleert streng.
Intussen organiseert de ondergrondse kook avantgarde geheime Food Raves. Gestencilde flyertjes met cryptische omschrijvingen vertellen ingewijden waar ze moeten zijn. Onder bruggen, op tochtige parkeerplaatsen en in oude loodsen komen ze bij elkaar. Van verre klinken doffe bassen. Eenmaal binnen prikkelt een overrompelende mix van kleur, geur en geluid de zintuigen. FOOD! Uitgestald op een provisorisch en snel verplaatsbare mobiele keukenunit als een post-apocalyptische Vanitas een speciekuip vol oesters en enkele jerrycans gevuld met champagne. Een gebeurtenis die zo lang duurt als de speciekuip diep is of tot de VolksGezondheidsDienst er lucht van krijgt.

Data:
Vrijdag 13 juli
Vrijdag 20 juli
Vrijdag 27 juli

Lokatie:
Onbekend

"Een niet te versmaden FOODRAVE"
Door Paola van der Velde

Ik eet dus ik besta. Dat zou het motto van mijn lieve, doch veel te dikke oma kunnen zijn geweest. Aan haar moest ik denken toen ik een flyer ontving voor een heuse FoodRave in Den Haag. Oma telde geen calorieën. Oma deed niet aan gezond. Oma, die ternauwernood de hongerwinter had overleefd (onder meer door haar huisraad en zelfs haar trouwring te ruilen voor wat eten), hield vanaf de bevrijding vooral van véél en lekker.
Onverwachte lekkernijen aantreffen in de stad, zoals de uitnodiging van de FoodRave belooft, en die vervolgens gratis en compromisloos opeten; bij mijn dikke oma zou het water al bij voorbaat in de mond gelopen zijn. Snaaien was haar grootste hobby. Een kilo kersenbonbons waren in no-time door haar verorberd en voor twee kilo aardbeien met suiker draaide zij haar mollige handen evenmin om. Hap, slik, weg.
Deze FoodRave zou dan ook zeer aan haar besteed zijn. En waarom ook niet aan haar kleindochter? Haar honger naar smakelijk eten moet toch ook ergens in mijn genen huizen, nietwaar? Op naar de achtertuin van Stroom, op steenworp afstand van het Paleis Noordeinde, waar Beatrix haar werkkamer heeft. Een deftige locatie voor een FoodRave. Maar de kunstenaars Maurice Bogaert en Mathijs Lieshout houden wel van chic, zo blijkt.
Om stipt negen uur stoken zij het vuur van hun mobiele kookeiland hoog op. De ingebouwde boombox stoot opzwepende klanken uit. En de eerste gasten die zich nieuwsgierig maar nog wat onwennig rond de rijdende keuken verzamelen, worden gastvrij ontvangen met roze bubbeltjeswijn.





Dan barst het 'illegale vreetfestijn' los. Laat de Keuringsdienst van Waren en het Ministerie voor Gezond Voedsel er geen weet van krijgen, want dan zwaait er wat! In rap tempo serveren Maurice Bogaet en Mathijs Lieshout de heerlijkste hapjes: zoete aardappel gefrituurd in een deegjasje, geserveerd met zoute sojasaus (,,een bekend Taiwanees plattelandshapje", volgens de gastheren), champignons met koriander, doerianspekkies, aardbeitjes in balsamico-dressing, verpakt in een plakje Italiaanse rauwe ham, tropische vruchten met goddelijke room en niet te vergeten: Lust opwekkende oesters.





Schaamteloos graaien de gasten de frivole lekkernijen van de dienbladen. De smaakpapillen draaien overuren. De drank vloeit rijkelijk. En er worden vriendschappen voor het leven gesloten.
Bogaert en Lieshout kijken tevreden toe, terwijl hun vaardige handen maar mondverwennertjes blijven maken. De twee kunstenaars hebben totaal geen culinaire achtergrond. Al houden ze wel van koken. Het is echter de eerste keer dat ze een 'sociale sculptuur' (wat zo'n artistieke FoodRave toch is) maken met eten. Het duo dat elkaar ooit in de Basis in Den Bosch ontmoette, toen ze voor een project vijf weken lang in de galerie moesten kamperen, werkt regelmatig samen. Zo maakten zij al een zandkasteel van 15 ton zand in de galerie van Florentijn Hofmann in Schiedam, dat het verbaasde publiek tijdens de opening mocht kapot trappen. De ultieme kinderdroom!
De Haagse gasten doen zich inmiddels te goed aan bakken popcorn, die zijn gekruid met een mengsel van knoflook, gesnipperde Kalamata olijfjes, chilipoeder, oregano, peterselie en een vleugje citroenrasp. Hhhhmmm. Waarom serveert Pathé deze popcorn niet in de bioscoopzaal?
Den Haag zou 's-Gravenhage niet zijn, als de FoodRave geen beschaafd einde zou kennen. Het Haagse theaterpubliek staat erom bekend altijd keurig op tijd naar huis te gaan. En voor de FoodRavers is dat niet anders. Om half twaalf zeggen de meeste gasten gedag. Een dame maakt zich nog zorgen om de financiën. ,,Ik heb nog niet gepind", zegt ze. ,,Hoeveel kost deze fuif?" Dat het gratis is, gaat er bij haar niet in. ,,Dat is toch veel te duur voor die jongens?" Ja, maar gelukkig is er de subsidie van Den Haag Sculptuur, waarvan het Bureau voor Hedendaags Avontuur een onderdeel is (en waarbij Bogaert en Lieshout zich hebben aangesloten).
Het was een niet te versmaden feestje. Een in alle opzichten beschaafd avontuur. Mijn dikke oma zou er beslist van gesmuld hebben.