Jokes around the world
The Energetic Humouristics
Krijnie Beyen / Tine Munk / Paulien Cummins

Lach jij om hetzelfde als ik? Een ontdekkingstocht naar grapjes en wat voor betekenis grapjes hebben in verschillende culturen. Samen lachen en een moment van positieve aandacht voor de ander.
"Jokes around the world" is een straatproject van The Energetic Humouristics (Krijnie Beyen / Tine Munk / Paulien Cummins) waarbij willekeurige mensen op straat worden aangesproken met de vraag of zij een grapje willen horen of er eentje te vertellen hebben. Het maken of luisteren naar een grapje maakt het mogelijk om contact te hebben met wildvreemde mensen, naar elkaar te luisteren, samen te lachen en plezier te hebben. Mensen worden uitgenodigd om een grapje te vertellen en The Energetic Humouristics hebben grapjes "in voorraad". De ontdekkingstocht naar grapjes en wat voor betekenis een grapje heeft in verschillende culturen is tegelijkertijd proeven aan andere culturen.
"Jokes around the world" begint in Den Haag en gaat vervolgens naar Venetië, waar The Energetic Humouristics tijdens de Biënnale de straat op gaan. Het project is een statement over de waarde en waardeloosheid van het betekenis geven aan "dingen", aan grapjes, aan kunst en aan het leven.





Data:
Vrijdag 15 juni / Friday 15 june
Zaterdag 16 juni / Saturday 16 june
Zondag 17 juni / Sunday 17 june

Lokatie:
Zaterdag 16 juni:
11.00 - 14.00 uur Lange Voorhout
15.00 - 18.00 uur Haagse Markt
Zondag 16 juni:
11.00 - 14.00 uur Grote Marktstraat
15.00 - 18.00 uur Lange Voorhout

 

"Hoe een grap het ijs breekt"
Door Roos van Put

Het was een lome zondagmiddag. Bewolkt, met de dreiging van onweer. Geen strandweer, te warm om vertier in de stad te zoeken. Nergens zin in. Laat staan energie om ook maar iets te doen. Het was de dag dat ik samen met beeldend kunstenaars Krijnie Beyen, Pauline Cummins en Tine Munk op pad zou gaan. Om te ervaren hoe hun 'grapjesproject' in de Haagse binnenstad zou verlopen.
De kunstenaars waren nogal opvallend gekleed, met in het haar bijvoorbeeld een band, daar bovenop twee verende bolletjes. Ze hadden zo mee kunnen doen aan een science fiction film met knuffels in de hoofdrol. Door de bizarre uitdossing van de dames trokken zij op straat al veel bekijks. Mensen bleven staan en keken ze na. Sommigen waren nieuwsgierig en kwamen op het groepje af.
Twee keurige dames van het type Benoordenhout, Statenkwartier of Belgisch Park moesten toch even weten wat dit nu allemaal had te betekenen. Krijnie Beyen licht het project toe en vraagt of de dames geïnteresseerd zijn om een grap te horen. Dat zijn ze. Nog geen minuut later gieren de chique Haagse dames het uit. Mijn verbazing kent op dit moment even geen grenzen. Daar waar mensen elkaar op straat, in de tram, in de trein, kortom in de publieke ruimte gewoonlijk zoveel mogelijk negeren en mijden, blijkt opeens dat een ongebruikelijke uitdossing drempelverlagend werkt. En ook, minstens zo belangrijk, het leggen van contact tussen 'twee ongelijksoortige' gebeurt in een fractie van een seconde. Met zoiets simpels als afwijkende kleding en een grapje.
Even verderop gebeurt hetzelfde bij de koopman die op de traditionele Haagse antiekmarkt zijn zilver probeert te slijten. De dames wekken zijn sympathie. Grappig genoeg keert zijn agressie zich tegen mij? Blijkbaar is duidelijk dat ik geen onderdeel van deze groep ben en dus bij een andere wereld hoor, wat mij direct tot een uiterst verdacht sujet maak met wie hij helemaal niets te maken wil hebben. Hoe surrealistisch kan de werkelijkheid soms zijn op zoiets alledaags als een markt...





Het grapjesproject van Krijnie Beyen, Pauline Cummins en Tine Munk is typisch zo'n voorbeeld van participatiekunst. Kunstenaars gebruiken de kunst als platform. Het gaat niet om een kunstwerk dat beschouwd moet worden, niet het voltooid product maakt de kunst, het gaat om de ervaring. Om de gedeelde ervaring enerzijds. Anderzijds om een ervaring die bewust wordt gecreëerd. Door interactie, ingezet door de kunstenaar.
Het grapjesproject had eigenlijk een heel eenvoudige participatiedoelstelling: het leggen van contact, even een moment van ontspanning door de grap, even een lach. Het lijkt allemaal doodsimpel, is het feitelijk ook. Maar er is aanzienlijk meer te ontdekken in dit ogenschijnlijk humoristische grapjesproject.
Want de kunstenaars legden contact met totaal uiteenlopende personen in het Haagse. Ze gingen de Haagse markt op, wat van oudsher een multiculturele plek in de Residentie is, ze liepen in de binnenstad hun moppen te tappen, ze bezochten de hier al eerder genoemde chique antiekmarkt op het Lange Voorhout. Zou je alle personen met wie zij contact hebben gelegd, fotograferen, kreeg je een mooie dwarsdoorsnede van de bevolking van Den Haag. In het dagelijks leven leggen mensen uit verschillende groepen niet of nauwelijks contact. Vandaag de dag mijdt men alles wat er anders uitziet liever dan dat men er contact mee zoekt. Zeker in het publieke domein van de straat. Juist doordat de kunstenaars zich hadden uitgedost, stelden zij zich kwetsbaar op. En lokten op die manier de nieuwsgierigheid van de ander uit. Waardoor op een heel laagdrempelige manier contact werd gelegd. Van groot belang was de positieve en optimistische uitstraling van de drie kunstenaars. Dat bleek - na afloop - ook de drempel te verlagen. Misschien wel meer dan die gekke kleding en dat onding op hun hoofd. Wellicht nuttig om te onthouden?