From an angel's point of view
Karolina Spaic & Snezana Golubovic / ZID Theater
Een onwerkelijk gevoel, ben ik in een film beland? Zij blijft mij achtervolgen...
In de stad, op zeer onverwachte plekken, zijn de engelen te vinden; een balkon, de grote trappen van een monumentaal gebouw, het terras van een café. Je waarneming als toevallige voorbijganger wordt uitgedaagd. Droom en werkelijkheid wisselen elkaar af. Engelen kunnen verwonderen en verwondert zijn. De engel is ergens, nergens, aanwezig, transparant, maar altijd direct. Is deze engel een mythische figuur of een clown die bij de hoek staat? Tijdloos. Een uitnodiging tot dagdromen, als een niet te grijpen déja-vu. Het dagboek vol toevallige ontmoetingen, een document van de dag. De waarneming transformeert en wordt beschreven. Opeens valt alles op zijn plek. Engelen scheppen elk met hun eigen blik hun beeld van de mensen die zij tegenkomen. Zij schrijven en beschrijven. Een verassende ontmoeting, een lang verwachte blik, een verloren herinnering. Elke ontmoeting is uniek, een tocht naar het onzichtbare. Kunnen wij nog steeds dagdromen?
"Het is een groot geluk
Om niet precies te weten
Op wat voor wereld we leven"
Wislawa Szymborksa
Karolina en Snezana delen samen een zorg: Hoe kan kunst zich vandaag de dag verhouden tot het menselijke diepe verlangen naar harmonie en contact? Een onvoorspelbaar en poëtisch statement, vanuit een ander perspectief.
Data:
Vrijdag 29 juni
Zaterdag 30 juni
Zondag 1 juli
Lokatie:
Lange Voorhout en omstreken
Door Kees Koomen
Afgelopen weekeinde zou vanuit het Bureau voor Hedendaags Avontuur een performance plaats vinden over de aanwezigheid van engelen onder ons. Engelen die alom tegenwoordig zijn, op onverwachte plekken verschijnen, ons observeren, met ons begaan zijn en ons beschrijven vanuit een bovenmenselijk perspectief. Toen het zondag opklaarde nadat het de hele ochtend stevig geregend had toog ik naar het Lang Voorhout om de engelen te bewonderen.
Het was druk met wandelaars en nieuwsgierig richtte mijn blik zich op de omgeving: zou ik ze kunnen ontdekken? Hoe zouden ze zich manifesteren, in welke kleding? Tenslotte zijn engelen androgyn, bovenmenselijk. Zouden de performers dat benadrukken, negeren, hoe zouden ze zich door het terrein bewegen? Ik speurde de omgeving af, de bomen en de omringende gebouwen, maar juist midden tussen de sculpturen en het publiek wandelden twee kleine witte gestalten: onmiskenbaar dames, met langzame licht verende tred bewogen zij zich over het asfalt. Ze waren gekleed in lange witte laarzen met een hakje, een wit jasje met een witte korte rok en daaronder witte kousen. Om de nek was een witte boa geslagen waarover lang donker haar golfde en op de rug droegen beiden witte vleugeltjes. Met een zachte, vriendelijke glimlach bewogen ze zich zwijgend onder het publiek, soms samen, soms onafhankelijk van elkaar. Een van de engelen pakte regelmatig een wit veertje uit haar handtas. Die gaf ze licht buigend aan een voorbijganger of ze liet de pluim meevoeren met de wind.
Dichterbij gekomen zag ik dat de tweede engel een boekje bij zich had waarin ze nu en dan wat opschreef. Ze bewoog zich naar pratende mensen, boog zich naar hen en luisterde even waarna ze zich starend omdraaide en na verloop van tijd weer aandachtig iets in haar boekje schreef. Ik liep op haar af en vroeg haar wat ze toch in dat boekje schreef, waarop zij met een verlegen glimlach naast mij kijkend antwoordde: "wat ik om me heen hoor!". Ik nam afstand en keek naar wat er gebeurde. Een ouder echtpaar sprak mij aan en toen ik opkeek zag ik de engel met het boekje op een gele stoeprand staan, voor zich uit kijkend terwijl auto's en fietsen langs reden en mensen om haar heen overstaken. Ze bleef zo een aantal minuten staan, schijnbaar onaangedaan, alles in zich opnemend, maar niet reagerend: een mooi beeld.
Op dat moment begreep ik het drama van engelen tussen de mensen: die horen en zien alles wat ons mensen aangaat, maar kunnen zich er niet mee engageren. Zij zijn onder ons, maar niet met ons: machteloos onder de mensen, niet in staat ons te helpen of zich te doen kennen. Later bij het Bureau voor Hedendaags Avontuur werd ik door een van de engelen gewenkt, ik kreeg een formulier waarop mij gevraagd werd anoniem mijn grootste geheim op te schrijven. Ik deed dat en voelde mij verlicht, als het veertje wat ik er voor kreeg. Absolutie!
