Inter-communication
Yvette Teeuwen

Scherm je af en stel je open! Ervaar deze nieuwe manier van communiceren.
In dit werk van Yvette Teeuwen kun je genieten van het stukje natuur dat deel is van het prachtige Lange Voorhout. Het werk, geheel in groen, nodigt je uit om een ander op een nieuwe manier te ontmoeten. Een avontuur in een situatie van visuele afgescheidenheid èn fysieke nabijheid. Een mogelijkheid om nieuwe vormen van contact en verbindingen te ontdekken waarin niet louter het gesproken woord of lichaamstaal de hoofdvorm van communicatie vormt. Een speciale plek waar je iemand op een geheel andere manier ontmoet of een bekende herontmoet. Wel eens met iemand in verbinding gestaan in een situatie waarin je zowel van elkaar bent afgescheiden als heel dichtbij bent? En wat komt er dan in je boven drijven....?

met dank aan: Theatex Inrichting Decorstoffen, te Vinkeveen en Alie v.d. Tol (van Theatex).




Data:
Vrijdag 22 juni
Zaterdag 23 juni
Zondag 24 juni

Lokatie:
Lange Voorhout

"Inter-Communication"
Door Marty Bax


Ik had mij van tevoren 'even ingelezen' in het werk van Yvette Teeuwen. Zoals een goed kunstjournalist betaamt. Ik kwam dus niet onvoorbereid. Maar wel op mijn qui-vive. Want wat stond me concreet te wachten? Yvettes werk gaat over het zoeken naar de kern in het beleven, van hier en nu. Over spiegeling van jezelf aan de wereld en omgekeerd. Hoe zou dat moeten lukken op het drukke Lange Voorhout? Het is zondagmiddag, markt, flanerende mensen tussen de regenbuien door. Twee witte klapstoeltjes onder een boom, met daartussen een groen vilten doek gespannen. De instructies zijn simpel: probeer de ander te ervaren, die je niet kunt zien of spreken. Ga zitten, staan, of wat je verder wilt. Als je wilt ophouden, laat je het merken. Dan is het kunstwerk klaar.





Ik ga zitten. De stoeltjes staan naar het wandelpad gekeerd. Dat stoort me al direct. Mensen kijken naar mij, ik naar hen. Ik zie vochtige jassen, glimplekjes op brillen, conversatie. Ik wil mijn stoel draaien, naar het doek toe. Die fysieke handeling heeft een onmiddellijk psychisch effect op mij. Geluiden dempen, af en toe komt nog een flard van hakken voorbij. Zoals je bij het inslapen wegzakt, maar nog even door je bewustzijn wordt teruggehaald. Achter het scherm hoor ik niets, maar ik ervaar haar aanwezigheid, onhoorbare ademhaling. Wat zou zij nu doen, ervaren?
Ik staar naar het groen en de stilte wordt dieper. Dan wijkt het opeens in allerlei gekleurde coulissen uiteen en gaat open. Als kunsthistoricus ken ik dat effect, komt in me op. Pure perceptiepsychologie. Mark Rothko was daar een meester in. Ik houd van zijn schilderijen. Maar mijn innerlijk drijft mij een heel andere kant op. Dat drukt op me, en daarom buig ik voorover, mijn wereld kleiner makend. Ik kijk naar de grond onder mijn voeten. Aarde, takjes, zie ik.
Bergen, zie ik, waar ik in mijn jeugd veel vakanties heb doorgebracht. Met kleine stapjes tegen de ademhaling aan de berg op lopen, dagenlang in tijdloos tempo, steen na steen. In de winter de waterige geur van verse sneeuw, en het panorama van intens witte bergketens. Vredige, weidse natuur. Herinneringen. Heimwee. Te diep, te veel. Onverwerkt verleden, dat zich onlangs onverwacht bij mij heeft aangediend.
Die stroom wil ik stoppen en ik sta op. Mijn kunstwerk verklaar ik voor af. Ik kijk om de hoek van het doek. Ik zie dat Yvette dezelfde positie heeft aangenomen, stoel naar het doek toe. Op de foto, die intussen is gemaakt, reikt ze naar me. Ze houdt haar ene hand boven mijn hoofd, de andere onder mijn voeten.