Out of order
Carina Diepens

"Moment voor jezelf"
Een bewaakt rusten in de schoot van de man met gouden helm.
Hoe vaak lopen we niet in een stad, gehaast en gestresst, met het verlangen om even het hoofd te rusten te leggen? Maar voelen wij ons daartoe veilig genoeg? Vaak niet. Het Lange Voorhout is een relatieve rustige oase in het midden van de stad. Er staan veel banken. Deze banken zal Carina Diepens inzetten om een comfortabele rustplaats te creëren voor het publiek. Een rusten in de schoot van de man met gouden helm. Hij waakt over ons. De ervaring die daarmee gepaard gaat om je midden in de openbare ruimte te rusten te leggen en je veiligheid over te geven aan een ander. Het loslaten van de beslommeringen van elke dag. Even niets, geen richting, geen plaats, geen gedachte. Het geven van vertrouwen aan de ander, de bewustwording daarvan. Durf je die uitdaging aan?

Data:
Vrijdag 6 juli
Zaterdag 7 juli
Zondag 8 juli

Lokatie:
Lange Voorhout

"Even helemaal niks?"
Door Angela van der Elst

Een echte drempel, nee, die ligt er niet. Maar hij is er wel. Tussen hier en daar. Hem en mij. De toeschouwer en de deelnemer. Het kunstwerk en de kijkers. En die drempel wordt hoger en hoger naarmate het dralen duurt.
Eigenlijk is Carina Diepens' kunstwerk Out of Order dan allang begonnen. Want haar levende beeld doet iets met je al voordat je je daar bewust van bent. Het prikkelt, roept vragen op, daagt uit.
Durf je niet? Waar ben je bang voor? Wat kan er nu helemaal gebeuren? Is het wel leuk? Moet dat dan? Maar waarom zou ik het doen? Waarom niet? Wat heb ik te verliezen? Hoe erg is het om raar gevonden te worden? En voor wie?
Iets engs moet je soms doen zonder er van tevoren al te lang over na te denken. Dus spring van die hoge duikplank af. Laat je uit dat vliegtuig vallen. En leg die paar meters af die de veilige klinkertjes van het Lange Voorhout scheiden van dat bankje. Dat daar altijd staat. Waar zo vaak mensen even op gaan zitten. Alleen is dat nu een daad geworden met een hoofdletter D. Want er zit al iemand. Iemand die niet beweegt, nergens op reageert. Die een kussentje op zijn schoot heeft liggen. En een gouden helm draagt. Dus kijken mensen naar hem. En dat zullen ze ook naar jou gaan doen, als je naast hem gaat zitten. Of zelfs je hoofd op dat verleidelijk zacht uitziende, gele, fluwelen kussen durft te leggen.
Een uitnodiging tot ontspannen, dat is Diepens' idee achter de man met de gouden helm. Jezelf een moment van totale overgave gunnen aan stilstand en rust, midden in een drukke stad. Onder de hoede van iemand die over je waakt. Zodat het ook echt stil kan worden. En je even niet let op een tas, je houding, de tijd, of wat dan ook.
Maar aan de stap daar naartoe gaat een hoop onrust vooraf. Want wie gaat/kan/wil er nu ontspannen zijn zó dichtbij een totaal onbekende, die bovendien constant door passanten wordt bekeken. Aangestaard zelfs, en gefotografeerd. Want hij ziet er raar uit; zo bewegingloos in zijn zwarte kostuum, met dat kussentje en die glimmende helm.





Het is ongelooflijk hoeveel werelden er zijn. En hoe dicht die soms bij elkaar kunnen liggen. Want zit naast de man met de helm, leg je hoofd op zijn schoot, sluit je ogen en je bent ergens anders. Niet à la minute; eerst vliegen gedachten met een noodgang door elkaar heen. De fysieke stap van toeschouwer ván, naar deelnemer áán een kunstwerk is weliswaar gezet, maar het hoofd is het daar nog niet helemaal mee eens. Wie kijkt er naar je? Wie vindt wat?
Je ogen dicht kunnen doen is dan een verademing. Want dat betekent vrij zijn van de blikken van anderen, en dat scheelt veel. Dan krijgt bijvoorbeeld de wereld van de geluiden meer ruimte zich te manifesteren. En hoor je autobanden op nat asfalt die aan komen rollen en weer voorbijgaan. Meer vogels dan ooit. Wind door bladeren. Voetstappen, gezet met verschillende soorten schoenen. En op verschillende manieren. Slenterend, gehaast.
Sommige stappen stoppen. Vlakbij.
Help.
Dan staat er dus iemand te kijken. Naar de gehelmde man, en die vrouw die naast hem ligt. Iemand maakt een foto. Iemand vraagt zich hardop af: Is hij echt? En zij? Dit is bloot zijn met al je kleren aan.
Zo eng is het dus, om uit de realiteit vol al dan niet uitgesproken afspraken en geaccepteerde gedragingen te stappen. Om jezelf zó zichtbaar te maken, enkel en alleen door naast een levend standbeeld te gaan zitten. Even buiten bedrijf te zijn, midden in een bedrijvige omgeving.
Ontspannen? Nee, dat is het woord niet. Althans; niet voor mij. Daarvoor is het bewustzijn van van alles een veel te koppig monster. Maar wat Diepens' "Moment voor jezelf" ook is of beoogt te zijn, het blijkt in elk geval een verrijkende ervaring. Van kunst die je voor altijd met je meeneemt, of je wilt of niet. Want het nestelt zich in je hoofd en onder je huid. En blijft sluimerend in bedrijf.